بر سر سفره عشق....

آری رمضان آمد..خبری کوتاه که هرساله امیدی دیگر به ما می بخشد...ناخودآگاه هرسال به یاد رمضان های قبل می افتم...آن وقتها که کودک بودم و به شوق سحری با خانواده همسفره می شدم....آنوقتها که مادرجانمان از سر نگرانی سر ظهر می گفت : پسرم ناهارت را بخور تا بتوانی تا افطار دوام بیاوری...اما شرمم می آمد از لبهای خشک مادر..مگر چند سالم بود شاید پنج سال...نمی دانم یادم نیست...اما یادم هست نوای زیبای پدر را در دم سحر صدایی آشنا و آرام که هنوزهم رمضانها را دلنشینن تر می کند...درست یاد ندارم کی بود ...اما به یاد دارم لحظه های افطار را...آری رمضان امسال هم آمد...اما عشق من آن عشق است که در پنج سالگی یا اولین روزه واجبم داشتم؟؟ نمی دانم اما یک چیز را خوب می دانم که عشق خدا هنوز به من همان عشق است....چرا که بازهم من بر سر سفره عشقش مهمانم...
#یا_واسع_المغفره_