یادش به خیر این متن رو که خیلی هم قدیمی است بعد از اردوی راهیان نور در راه برگشت نوشتم
حاضر شده بودم که به مهمانی بروم سر ساعت آماده شدم وقتی به مهمانی رفتم مات و مبهوت شده بودم .. از چه؟از مهمان نوازی میزبانان.اگر می خواستم مثل بقیه نگاه کنم باید به عقل خودم و مهمانهای دیگر شک می کردم.آخر یکی نیست بگوید مگر جا قحط بود رفته بودیم، اصلا این چه مهمانیست نه میزبان را میبینی نه از تو پذیرایی می کنند و نه حرمتت را نگه می دارند و همانطور ساده باید روی خاک بنشینی.آری مگر جای دیگری برای مهمانی رفتن نبود؟اما باید بگویم که جواب این عقل خشک و منجمد را فقط و فقط تپش های قلب من می دهد ، تپش های قبل از رسیدن به مهمانی، آری فقط و فقط بغض زیبای مانده در گلوی من است که جواب سوالهای من را می دهد.آری فقط و فقط اشکهای روان من است که جواب بهت اول سفر را می دهد.چه کسی گفته میزبانی در کار نیست چشم بگردان همه جا هستند آری شهیدان را می گویم گوش کن صدایشان را نمی شنوی؟بو کن بوی چادر خاکی مادر ، عطر دلنشین همه شهدای شلمچه، می آید . آری نشستن روی رملهای روان فکه همان احترامیست که برایت قائل شده اند کدام میزبانی را دیده ای که خود را فرش زیر پای مهمان کند مگر نه این است که این خاک گوشت و پوست شهیدان است ؟
مگر نه این است که خون شهیدان فرش زیرپای تو و من شده است؟پس بیا همچون موسی در طور سینا پای خود را برهنه کنیم.آری اینجا همان جاست که ستاره های آسمان به تونزدیک ترند آری اینجا همان جاست که به راحتی می شود عطریاس را در میان گرد و غبار نشسته بر روی سر و صورت خود استشمام کرد چه افتخاری بیشتر از این که رخت هایت معطر به عطر کوچه های بنی هاشم شود مگر عطری بهتر از رایحه چادر خاکی مادرسراغ داری که بخواهی خود را به آن معطر کنی.
آری این مهمانی با همه مهمانی ها فرق دارد با تمام سختی های دلنشینش ضیافتیست فقط و فقط برای زهرایی شدن ما...
